Obozy koncentracyjne to miejsca odosobnienia ludzi uznanych za wrogich przez dany reżim. Pierwsze obozy zorganizowali Anglicy po wojnach burskich w XIX wieku, używając do ich ochrony skautów. Na masową skalę obozy powstały w XX wieku. Organizowali je bolszewicy oraz hitlerowskie Niemcy. Doświadczenia więźniów stały się tematem literackim, stąd też mówi się o literaturze obozowej. Jest ona niezwykle obfita, liczy już kilkaset pozycji. Są to zarówno bogate dokumentacje faktograficzne i opracowania naukowe, jak i książki poświęcone losom więźniów. Wśród przedstawicieli tego rodzaju piśmiennictwa wymienia się m.in: Zofię Nałkowską, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Tadeusza Borowskiego, Sewerynę Szmaglewską, Igora Newerly’ego, Aleksandra Sołżenicyna i wielu innych.
Analizując teksty opisujące rzeczywistość obozów koncentracyjnych warto się zastanowić, jakie czynniki wpływały na przetrwanie człowieka w tych miejscach. Każda z książek przynosi nowe informacje i przez to staje się cennym dokumentem. W swojej prezentacji przedstawię czynniki, które umożliwiły przeżycie w obozach.