Podmiotem lirycznym może być sam autor, tutaj jednak wychwala znakomitą anatomię kobiecego ciała. Porównuje poszczególne jego części do charakterystycznych cech architektury kolejnych epok, dzięki którym budowle zapierają dech w piersiach. Podmiot liryczny zachwyca się cnotami kobiety, przeciwstawiając jej walory siłom natury, które bledną przy postaci kobiety – wiatr mdleje po kontakcie z jej ciałem, a jeden, drobny ruch jej dłoni krzesa ogień. Jej ciało natomiast porównuje z najpiękniejszymi dziełami, które stworzyła natura – z dorodnymi winogronami, pięknym niebem. Według podmiotu jej piękno z boską mocą potrafi zabić i znów ożywić. Podkreśla, iż nie tylko on wychwala to cudowne zjawisko, robią to nawet anielskie chóry. Namawia każdego do wielbienia seksualności kobiety. Nawołuje „na waszych oczach taki cud się zdarzył (…) zachwycajcie się, ludzie cieleśni!”. Ostatnia zwrotka jest natomiast podziękowaniem dla boga za stworzenie tego cudu.