Film opowiada historię Guido Orefice, który w momencie wybuchu wojny trafia ze swoim synem i żoną do obozu koncentracyjnego. Guido i jego najbliżsi są Żydami. Bohater nie poddaje się przeciwnościami losu, stara się, by jego syn nie dowiedział się, gdzie i w jakim celu się zaleźli. Ukrywa go w baraku, bo nie chce, by mu go odebrano i by oszczędzić mu traumatycznych przeżyć. Guido wmawia dziecku, że ich nowa rzeczywistość jest fikcyjna, a oni sami są uczestnikami gry, w której główną nagrodą jest zdobycie 1000 punktów i prawdziwy czołg. Ojciec kreuje wokół siebie wymyślony świat. Świat, w którym strażnicy obozu muszą być okrutni (im także zależy na wygraniu głównej nagrody). Starania ojca nie idą na marne. Chłopiec doczekał końca wojny – wygrał czołg. Guido niestety został rozstrzelany. Oglądając film mamy świadomość zafałszowanego obrazu wojny i obozów koncentracyjnych. Przedstawione sytuacje w rzeczywistości nie mogłyby mieć miejsca, bo jest to nietypowy film o Holocauście, ale film mistrzowski, który zupełnie odmiennie ukazuje ludzką zagładę.